Ik noem de klassieker Gone with the Wind uit 1936. De schrijfster was Margaret Mitchell. De protagonist van het boek is Scarlett O’Hara die een vrijgevochten vrouw was. Het decor van het verhaal was de Amerikaanse Burgeroorlog. Dan was er Dr. Karla Turner (1947-1996) die een doctoraal had gehaald in Oud-Engels aan de Universiteit van Texas. Ze hield zich later bezig met… ufo-ontvoeringen. Haar onderzoek raakte op een merkwaardige manier verstrikt met Gone with the Wind. Karla Turner en een collega die Ted Rice heette, schreven samen hun boek Masquerade of Angels over ufo’s (Turner & Rice, 1994). In dit boek beschreven ze de ufo-ontvoering van Ted Rice. Dan blijkt dat ufo’s en channeling nauw aan elkaar verwant zijn. De ervaringen van Ted Rice raakten verstrikt met die van Scarlett O’Hara. In Hoofdstuk 17 lezen we hoe Ted boodschappen doorkreeg vanuit de geestenwereld. ‘s Nachts schreef hij in een droom alles op en ‘s ochtend als hij wakker werd, werd hij geconfronteerd met zijn eigen surrealistische schrijfsels (Turner & Rice, 1994, p. 161). Hij had onder andere dingen opgeschreven over Margaret Mitchell (Turner & Rice, 1994, p. 161). In het verhaal deed ook Clark Gable mee (Turner & Rice, 1994, p. 162). Toen Ted Rice zijn schrijfsels las, kwam hij erachter dat Gone with the Wind “gechanneld” was (Rice in Turner & Rice, 1994, p. 164). De protagonist in het boek, Scarlett O’Hara kreeg in het verhaal ‘terugkerende’ nachtmerries (Turner & Rice, 1994, p. 164). In het woord “nightmare” herkennen we het woord “mare” van Marduk en zee. In haar droom was ze ‘bang’ om in een ‘mysterieuze mist te verdwalen’. Ted had deze angstaanjagende mist zelf meegemaakt. Hij vroeg zich af of Margaret Mitchell ‘zelf’ deze ervaring had gehad (Rice in Turner & Rice, 1994, p. 164)? Deze mysterieuze mist deed ook aan de nachtmist in 2 Samuël 1:2 en Spreuken 3:20 en 19:12 denken.
Teds verhaal begon met een ufo ontvoering die zich in een droom afspeelde. In de droom was hij in een mobiel onderkomen waarvan de muur plotseling verdween. Vervolgens kwamen ‘drie kleine, grijze wezens’ door de ‘onzichtbare muur’ (Rice, in Turner & Rice, 1994, p. 11). Ted was ‘verstijfd van angst’ (Rice in Turner & Rice, 1994, p. 11). Ufo ontvoeringen zijn dus geen leuke ervaringen. Ze zijn het toppunt van alles wat met horror te maken heeft. Ze zijn het toppunt van Babylon. Zowel ufo’s als Babylon zetten ons – net als Atlantis – voortdurend op een verkeerd been. Vervolgens ‘verdween zijn angst’ onmiddellijk en namen de wezens hem dwars door de muur mee naar buiten (Rice in Turner & Rice, 1994, p. 12). Dat deze wezens zomaar door de muur kwamen, is Bijbels gezien minder vreemd dan het lijkt. Jezus verscheen na zijn opstanding ook zomaar vanuit het niets in een ruimte (Johannes 20:26). Laten we niet de fout maken om als de ongelovige Thomas op ufo-ontvoeringen te reageren.